Prolog

Dzień 18 urodzin. Wymarzony dla każdego nastolatka, czyż nie? Oczywiście, że tak… W końcu będziesz pełnoletnia, będziesz mogła robić co chcesz… Pić legalnie, palić, jeździć samochodem. Będziesz DOROSŁA. No właśnie. To ostatnie słowo przyprawiało Emily o dreszcze. DOROSŁOŚĆ, jeśli nie wiąże się z niczym innym oprócz ukończenia 18 roku życia to faktycznie nie brzmi wcale tak tragicznie. Gorzej gdy mówiąc DOROSŁA mamy na myśli: odpowiedzialna, zaradna, pracująca, zajmująca się domem i dzieckiem, a przez to samotna i smutna. Bo kto znalazłby czas na spotkania ze znajomymi, musząc codziennie zrobić zakupy, odebrać dziecko ze żłobka, zająć się nim, posprzątać dom, a kiedy mała pójdzie już spać przychodzi czas na naukę na zajęcia. Pewnie gdyby miała wsparcie od chłopaka byłoby łatwiej. Ale ona nie chce mieć chłopaka. Nie potrzebne jej dodatkowe kłopoty, ‘Jak będę chciała pocierpieć to sobie palec drzwiami przytrzasnę’ mówiła gdy przyjaciółka pytała ją czemu nie chce nawet spróbować.

~*~

- Caroline zrozum, nie potrzebuję więcej problemów niż już mam. – powiedziała brunetka, odgarniając sobie kosmyk włosów za uszy.

- Em… Komu chcesz to wmówić? Czego się tak boisz? – pytała troskliwie blondynka, upijając łyk swojej kawy. – Przecież obie wiemy, że byłoby ci łatwiej gdybyś znalazła odpowiedzialnego chłopaka. Taki, który pomagałby ci przy Sophie, przy domu. Kogoś z kim w przyszłości mogłabyś ułożyć sobie życie.

- O jakim układaniu sobie życia ty mówisz?! – wykrzyknęła Em, jednak po chwili ucichła, bo przypomniała sobie, że Sophie śpi. – Jak mam sobie ułożyć życie?! – powiedziała już ciszej. – Poza tym obie wiemy, że żaden chłopak w naszym wieku nie jest na tyle odpowiedzialny, żeby podjąć się TAKIEGO związku.

- On nie musi być w naszym wieku. – ciągnęła z nadzieją blondynka. – Przecież nie każdy facet jest taki zły.

- Już zapomniałaś jak cierpiałyśmy przez złamane serca?! – dziewczyna znów się uniosła. – Zapomniałaś w jakiej byłyśmy rozsypce? Wszystko było beznadziejne, nie miałyśmy ochoty do życia. A ja teraz nie mogę sobie pozwolić na coś takiego. – powiedziała odpowiedzialnie.

- Nie musisz od razu się zakochiwać. – objęła przyjaciółkę ramieniem.

- A co, wybiorę sobie moment? – prychnęła - Caroline ty też wiesz, że to tak nie działa. Zakochasz się kiedy najmniej będziesz tego oczekiwała. A jeśli zakochasz się w złym facecie, to długo, długo będziesz się po tym zbierać.

- Okey. – poddała się – Ale.. – dodała pod olśnieniem.

- Nie dasz mi spokoju, co? – spojrzała na nią brunetka.

- Jak ty mnie dobrze znasz. – rozpromieniła się.

- To jaki pomysł masz tym razem? – spytała Emily podejrzliwie patrząc na przyjaciółkę.

- Więc… - zaczęła tajemniczo blondynka.

- Poczekaj, Sophie płacze. – Em spojrzała przepraszająco na przyjaciółkę i pobiegła schodami do pokoju dziewczynki. – No już aniołku, nie płacz. – przytuliła małą do siebie i ucałowała w czoło.

- Śniły… Mi… Się.. Potwory… - łkała dziewczynka, wtulona w Emily.

- No już… Spokojnie. Jestem tu. – dziewczyna mocniej przytuliła dziecko. – To był tylko sen. – uspokajała ją. – Chodź zejdziemy na dół i przywitasz się z ciocią Caroline.

- Ciocia! – wykrzyknęła mała i wyciągnęła rączki w stronę blondynki gdy weszły do kuchni.

- Sophie! Chodź tu malutka. – uśmiechnęła się przyjaźnie dziewczyna i wzięła na ręce małą. – Czemu płakałaś? – spytała.

- Śniły mi się potwory. – odparła dziewczynka.

- Soph, chcesz soczku? – zapytała troskliwie brunetka wyciągając z narożnej szafki kubeczek.

- Mhm. – przytaknęła dziewczynka, przytulając się do Caroline.

- Jaka jest twoja ulubiona ciocia? – spytała blondynka.

- Ciocia Caroline! – krzyknęła entuzjastycznie mała i przybiły piątki. Brunetka uśmiechnęła się na ich widok. Sophie od samego początku kocha Caroline zresztą jak widać z wzajemnością. Grey jest dla niej jak druga matka.

- Więc jaki jest ten twój genialny plan? – spytała Emily, podając małej soczek i wysyłając ją do salonu, żeby obejrzała jakąś bajkę.

- Spróbujemy. – powiedziała uśmiechnięta blondynka. – Poznamy dwóch chłopaków i po prostu zaprzyjaźnimy się z nimi. Jeśli wyjdzie z tego coś więcej to fajnie, jeśli nie, będziemy miały fajną paczkę znajomych. – dokończyła zafascynowana własnym pomysłem.

- No pomysł niezły… Tylko chyba zapomniałaś o jednym ważnym szczególe.

- Jakim? – spytała blondynka upijając kolejny łyk kawy.

- Nie wyjdę nigdzie bez Sophie. – powiedziała.

- A kto mówi, że musimy poznawać chłopaków w klubie? – odparła entuzjastycznie.

- A gdzie? – spytała zdezorientowana brunetka.

- Emily, Emily!! Chodź! – zawołała mała z salonu.

- Co tam Sophie?

- Zobacz! – wykrzyknęła dziewczynka i zaczęła tańczyć w rytm muzyki, lecącej z głośników.

- Heh.. – zaśmiała się blondynka. – Taka mała a już ma gust. – dodała, patrząc na lecący w telewizji teledysk do piosenki ‘What makes you beautiful’ – Ej… Chwila to nie teledysk, tylko reklama. Będą występować w centrum handlowym! – krzyknęła podekscytowana blondynka. – I to będzie miejsce gdzie wcielimy mój plan w życie. – uśmiechnęła się .

- Pójdziemy tam? – spytała mała z nadzieją w oczach.

- Oczywiście, że tak! – odpowiedziała bez zawahania blondynka.

- Ty myślisz, że MY – podkreśliłam to słowo, myśląc raczej o sobie – Zaprzyjaźnimy się z NIMI? – znów podkreśliłam. – Hahaha… Uwielbiam twoje poczucie humoru. – dodałam.

- Jeszcze zobaczymy. – powiedziała i usiadła na kanapie obok Sophie.

 

 

 

 

~*~

Jak widać zaczęłam nowe opowiadanie ;) Mam nadzieję, że przypadnie wam do gustu ;)
Co sądzicie o prologu?